پیاده‌راه خیابان فردوسی
ایده اصلی برای کف‌سازی پیاده‌راه فردوسی، طرح ساختار منعطف و پیوسته به‌گونه‌ای است که نسبت به عناصر تاثیرگذاری، همچون مسجد والی، بازار، کوچه‌ها و خیابان‌ها، سینما، کتابخانه و … حساس بوده و با تغییر شکل خود تاثیر فضایی عناصر فوق را بر ساختار خود به نمایش گذاشته و یا شاخه‌شاخه شده و به درون کوچه‌ها و خیابان‌های متصل به خود راه یافته و ریشه دوانیده است. گره‌های فضاهای مکث، مسیر حرکت اضطراری اتومبیل و فضای مخصوص برای استقرار دستفروشان از دیگر فاکتورهای تاثیرگذار در ساختار هندسی پیاده‌راه است که همچون یک پارک خطی تنوع فضایی و پیوستگی هندسی را به‌صورت تورم مطرح می‌گرداند. پلازای وسیع خط‌القعر پیاده و در محل تلاقی بلوار کردستان پیش‌بینی گردید که علاوه بر تامین تاسیسات موردنیاز خدماتی برای رفاه عموم همچون فضای پارک اتومبیل و سرویس‌های بهداشتی و …، امکان برگزاری گردهمایی‌های مختلف، جشن‌ها، نمایش‌ها، سخنرانی‌ها و همچنین استفاده از مناظر بسیار زیبای اطراف را فراهم می‌آورد.
در طراحی پیاده‌راه فردوسی شهر سنندج، سه بحث اصلی مطرح است:
- بحث مورفولوژی شهر تاریخی: در دهه دوم قرن اخیر به‌واسطه ورود مدرنیسم و اتومبیل و نیاز به خیابان، بافت شهر به‌صورت دکارتی بریده شده و آسیب دیده است و هم‌اکنون با نیاز دوباره به احیای فضای پیاده و پرهیز از حضور اتومبیل در نقاط مرکزی شهر، امکان ترسیم بافت بریده شده فراهم گردیده است. (که این یک بحث ساختاری است.)
- بحث محتوایی: که سرفصل‌های آن از سازماندهی فضایی عناصر جاری در این کانال ایجاد شده در میان دو میدان است و به مباحثی همچون نیازهای فضایی عناصر کلیدی جای گرفته در پیرامون پیاده‌راه، سازماندهی و ایجاد پیوند میان پیاده‌راه و کوچه‌ها و خیابان‌های منتهی به آن و سازماندهی حضور و فعالیت دستفروشان و ایجاد ارتباط مناسب مابین آن‌ها و بخش‌های تجاری رسمی است.
- بحث پلازای شهری: این پیاده‌راه می‌بایست درعین‌حال نقش یک پلازای شهری خطی یا یک پارک خطی را نیز ایفا نموده و میزبان شهروندان در ساعات مختلف شبانه‌روز جهت گذراندن اوقات فراغت و استفاده از برنامه‌ها و گردهمایی‌های فرهنگی و کانونی برای ایجاد همبستگی و پیوستگی شهروندی باشد.